Ik ging vandaag naar het Anne Frank huis, want het Anne Frank Huis maakte een uitzondering voor 2000 mensen die in Amsterdam woonden dat ze konden gaan zonder rijen en zonder toeristen. Dat was heel fijn want mijn moeder en ik hadden twee kaartjes bemachtigd. We mochten helaas geen foto’s van het museum maken dus die heb ik vandaag niet. Ik snap dat best wel omdat het best wel een serieus en triest museum is en dan ga je daar niet de hele tijd foto’s staan maken.
Superduper stil zijn
Er zat een audiotour bij. En die was best leuk want ze gingen ook echt voorlezen, sommige stukjes uit het dagboek, maar ook gewoon informatie over haarzelf. Bij een stukje zegt ze bijvoorbeeld. Papa het is half 9 je kan echt niet meer het water laten lopen. Ze moesten twee jaar superduper stil zijn.
Beetje eng
Het huis was vreselijk klein. Ze waren zelf denk ik ook niet zo heel erg lang. Er was dus een boekenkast en dat was eigenlijk gewoon een geheime deur. Nu zit er een glazen kist omheen zodat hij netjes blijft. Er zitten allemaal mappen van Otto, Anne’s vader in. Als je door de deur gaat dan kom je in het achterhuis. Je ziet eerst een trap, die heel luid is en kraakt. Het is heel donker. De sfeer is mysterieus. Ik vond het vreselijk eng. Het was helemaal leeg. En je zag een oud kamertje. Het was al avond toen ik ging dus dat was extra eng. Ik moest aan de oorlog denken en daar wil ik niet aan denken, zeker niet als het bedtijd is. Anne’s kamer was helemaal leeg. Aan de muur hingen plaatjes die ze had meegenomen toen ze ging schuilen. Ik vind wat ze heeft meegemaakt heel eng. En ook dat zij, iemand die heel beroemd is, echt in die kamer heeft gewoond.
Rivierenbuurt
Ik wist twee dingen van de oorlog. Nummer 1 was dat in de straat waar ik woonde, de Canadezen en de Amerikanen Amsterdam binnen zijn gekomen dus ze hebben als eerste onze straat bevrijd. Dat weet ik door buurman Herman, die is nu in de 80. Hij heeft zelf de bevrijding meegemaakt. Ik weet ook dat ik heel dichtbij het echte huis van Anne Frank woon. Het Merwedeplein is voor mij 2 minuten lopen. Ik herkende veel achtergronden, maar niet allemaal want sommige waren in Duitsland, maar voor de rest wel echt alles. Ik vond dat best wel mooi maar tegelijkertijd wel een beetje raar. Nou meer bijzonder. Het gebeurt niet zomaar dat Anne Frank twee minuten lopend van jou weg woonde. Ze heeft waarschijnlijk ook wel eens voor ons huis gestaan.
Dagboeken en brieven
Aan het einde waren heel veel boeken bijvoorbeeld Anne’s dagboek en notitieblokken. In het Achterhuis lagen ook allemaal brieven van haar vader en dat soort dingen. Ik vond die brieven heel mooi. Ze hadden een heel mooi handschrift maar ik kon het niet zo heel goed lezen. Het stond scheef en het was een beetje vaag.
Later als ik 14 ben
Bij het museumshopje aan het einde waren allemaal dagboeken in alle verschillende talen zoals Frans, Nederlands, Engels, Duits, Italiaans en nog wat talen. Ik wil het boek als ik ouder ben wel lezen, maar nu nog niet en het mag sowieso nog niet van mijn moeder niet nu omdat het best wel een moeilijke taal en het best zielig en heftig is. Waarschijnlijk als ik net zo oud ben als Anne.
